We gaan op tijd weg. Vandaag staan musea op het programma. In ieder geval de Lakenhal en de Maria kerk, op de grote Markt. Bij de kassa kopen we een 65+ kaartje, dat scheelt een kop koffie. Het museum is op de bovenverdieping. Nu kunnen we meteen wat plaatjes van de markt nemen, vanaf het terras. De zalen van het museum zijn in een paar periodes ingedeeld. Oude schilderijen uit de barokke tijd. Dikke mensen met stuurse blikken. Er is een zaal met 19^de Eeuwes schilderkunst, die veel aardiger is. De afbeeldingen realistischer. Op de kopse kant hangt een schilderij met briesende paarden, die aan komen stormen. Er zijn een paar verleidelijke naakten, maar ook een schilderij van een overleden weesmeisje, waar de triestheid duidelijk te zien is. Er staat een leuke vrouwelijke faun, die het leven viert. Met een uurtje hebben we het wel gezien en na een kop koffie lopen we door naar de Maria kerk aan de overkant.

Binnengekomen zien we een zeer rijk geornamenteerde kerk gebouwd tussen 1355 en de 15^de eeuw. Het was ooit de bedoeling de kathedraal op de Wawel berg te overtreffen in rijkdom. De kerk heeft twee hoge torens aan de voorkant. Vanaf de Hejnal toren klinkt ieder uur een-onvoltooid- trompet signaal, de Hejnal, dat ook dagelijks om 12 uur life op de radio wordt uitgezonden. Het is een herinnering aan een middeleeuwse trompetblazer die werd neergeschoten toen hij alarm sloeg.

Binnengekomen in de barokke kerk valt meteen het enorme altaar op. Het schijnt een van de grootste altaren ter wereld te zijn. Het plafond is prachtig blauw gedecoreerd met gouden sterren. Er branden honderden kaarsen. Er zijn meerdere kapellen en zijaltaren. Goud blinkt alom. Er is veel tegelwerk in een rood-oker kleur. De bogen zijn zwart en rood-oker gedecoreerd. De preekstoel is bombastisch rijk uitgevoerd. Natuurlijk ook weer veel beelden. Het is prachtig en ik vind hem niet zo somber als de Wawel kathedraal. Je mag hier niet fotograferen, maar omdat niemand er zich aan stoort heb ik toch discreet wat plaatjes geschoten.

Fred wil graag naar een museum waar schilderijen te bewonderen zijn van Stanislaw Wyspianski. Het museum is naar hem vernoemd. We lopen weer een eind door de stad naar het aangegeven adres. Daar aangekomen gaan we een huis binnen, dat meer weg heeft van een school of universiteit, dan van een museum. Omdat niemand ons tegenhoud, lopen we gewoon verder. Boven gekomen is er weinig te zien en schieten we een leraar aan. Hij weet niet waar we wel moeten zijn, maar zeker niet hier. Dus weer naar beneden. Gelukkig biedt de portier uitkomst en moeten we de andere kant op naar een straat achter de markt.

Onderweg stoppen we bij een crêperie, duidelijk voor studenten. Plastic tafeltjes en dito bestek. Het meisje achter de toonbank spreekt alleen Pools. Ik wijs op goed geluk maar iets aan. Fred wil dit ook. Uiteindelijk krijgen we een crêpe met een broccoli vulling, niet verkeerd maar een combi, die je in Nederland niet snel tegen zult komen. Het vult goed en we kunnen er weer even tegen. Weer een leuke ervaring rijker.

Na enig zoeken vinden we het museum. Beslist de moeite waard. Helaas was een deel van de collectie in restauratie, maar we hebben er toch de nodige uren doorgebracht.

Het is gemeen koud buiten. Eigenlijk had ik het de hele dag al koud. De temperatuur ligt tegen het vriespunt en de wind is snijdend. Aangezien mijn jack zijn beste tijd gehad heeft, besluit ik om een nieuw te kopen. Achter de Joodse wijk ligt een groot winkelcentrum. Ik vraag hoever is dat, waarop Fred antwoord hooguit 2 kilometer. Verder wil hij ook graag een voedsel thermometer kopen. Ik maak iedere dag verse yoghurt, de temperatuur kontroleer ik door mijn pink in de melk te dopen. Tot nu toe prima yoghurt, maar natuurlijk weinig wetenschappelijk.

Al lopend komen we langs een buitensport winkel met uitverkoop. Als rasechte Nederlanders een buitenkans. Ik scoor er een knal roze jack, dat in ieder geval erg warm is. Hiermee is mijn drang om nog verder te lopen voorbij, maar Fred wil graag richting winkelcentrum We komen bij de joodse wijk, via een Joodse begraafplaats. Het heeft allemaal een echt authentieke uitstraling en roept levendige beelden uit het verleden op. Er hebben 70.000 Joden gewoond, die bijna allemaal de holocaust niet overleefd hebben. Krakau had ook een Ghetto, zoals Warshaw. Er is veel hulp gegeven door de bevolking. In de Schindler’s emailleer fabriek zijn veel Joden te werk gesteld. Dit verhaal is bekend van de film Schindlers list:

“In september 1939 moeten Joden in Polen naar concentratiekampen. Oskar Schindler, tot dusver een onsuccesvolle zakenman, gaat naar de Poolse stad Krakau om te zien of hij daar goedkope arbeiderskrachten kan halen. Hij maakt zich populair bij de Duitsers, en met hun steun weet Schindler een potten- en pannenfabriek te bemachtigen. Via de Joodse Itzhak Stern komt Schindler in contact met een aantal Joodse zakenmensen, die hem geld willen lenen in ruil voor wat potten en pannen. Aanvankelijk doet Schindler niets als hij te weten komt dat de Joden gedeporteerd worden. Dan bedenkt hij dat hij in de positie verkeert om honderden Joden het leven te redden. Hij koopt honderden Joden vrij om in zijn fabriek te werken. De bedoeling is om ze naar een veilige plaats te brengen, weg van de nazi's. “

We lopen verder naar het winkelcentrum en zowaar na enig gezoek scoort Fred de thermometer. Intussen is het al dik zes uur en mijn voeten zijn zo moe en pijnlijk. Nu blijkt, dat de bushalte nog erg ver weg is, zeker drie kwartier lopen. Wel rijden er trams, maar die hebben geen kaartjes automaat aan boord. Na een tijd ben ik het goed zat en we gaan op de gok (zwart) een stuk met de tram. Rijdt hij ook nog de verkeerde kant op, dus als we uit kunnen stappen moeten we weer terug lopen. Dan maar een taxi proberen te vinden. Als ik er een aanhoud, kent hij de camping niet en spreekt geen Engels. Zal wel aan onze uitspraak liggen. Dit feest gaat niet door, verder lopen dus. Ik voel mijn voeten en kuiten niet meer. Om half acht zijn we bij de bushalte om half negen thuis. We eten snel een boterham en dan even niets.

Als ik ’s nachts wakker moet om naar de WC te gaan doen mijn kuiten zo een pijn, dat ik werkelijk strompel.